To be continued

Het fakfeest was voor mij een erg memorabele avond. Ik hoop dat de blog
nog ruimte schept voor wat nakaarten omwille van de volgende redenen:

-zijn er foto's die deze heuglijke avond hebben vereeuwigd ?
-wat zijn de hardnekkigste roddels die ontstaan zijn ?
-heeft het groepje rond annemie b. en hadewijch nog een pitta gevonden
om 7 u 's morgens ?
-de ex-germania band (versie 1 & 2) heeft terplekke plannen gesmeed om
opnieuw te gaan repeteren en volgend jaar te concerteren op een nieuwe
uitgave van dit fakfeest. Komt er wat van ?
-wie heeft wat beloofd aan wie ?
-welke verhalen, roddels en personen zijn u het meest bijgebleven en mag
iedereen ze weten ?
-wie had wat nog willen zeggen tegen wie, maar is daar niet toe gekomen ?

kortom, hou 'em gaande , die blog
Patrick Wauters

Historische kans gemist

Niet zo snel had initiatiefnemer Koen H. de tijding gebracht van een grootse maar volstrekt eenmalige heropening van een populair studentencafé in Leuven, of in de wandelgangen werden wilde plannen gesmeed voor een reünie van alles wat ooit een sensatie was in Leuvense L&W-studentenkringen in dat tijdsgewricht, Germania niet het minst. Steven D. en Wim F. begonnen aanstonds te repeteren voor hun Statler en Waldorfact, ene Stef W. en zichzelve voor een stijlvol rentree, Johan B. en Bart S. voor hun vermaarde Bugge en Skaat- performance. Het collectief rond Hadewych VDB. en Annemie B. beraamde snode plannen voor een heruitgave van het Mayamoment, en nieuws bereikte ons zelfs van ene Nadine VDE. die na al die jaren eindelijk een gelegenheid zag om haar gram te halen middels een gelegenheidsact in vol ornaat.

Alle berichten daaromtrent verbleekten echter tegen de geplande wedersamenstelling van een populaire lokale muziekgroep die regelmatig voor vertier zorgde in die periode, ‘middels overgave en zelfoverschatting, spijts de aperte muzikale onkunde van de diverse groepsleden’, volgens de regionale pers destijds. De Germaniaband was een begrip, al is het nu bijzonder moeilijk daar een verklaring voor te vinden, behalve dat ze er waren en een gitaar konden vasthouden.

Vrienden, de Germaniaband zal niet weder opstaan op 13 oktober. Niet omdat de leden weigerachtig zijn, wel omdat het organiserende comité praktische en esthetische bezwaren heeft. Terwijl de bandleden na twintig jaar oefenen de meeste akkoordenschema’s uit het hoofd kennen, en het heel kort willen houden.



Waarvan akte. Het zij zo.

Patapouff

Van links naar rechts: Germaine, Jo, Oerlantd, Annemie B., Hadewych VDB. Maart 1989 volgens de afdrukcentrale. Fotograaf: Wille P.

Een praktische verzuchting

Het is me recentelijk al twee keer overkomen dat ik Jan Segers tegenkwam en dat hij verzuchtte: 'Mensen gaan toch niet zo gek zijn om hun partner mee te brengen?' Kwatongen zouden durven aannemen dat de Seeg, zijn oude reputatie indachtig, nog eens met al zijn exen privé wil praten zonder dat hun man aanwezig is (vandaar wellicht ook de verruimde openingsuren en het openstellen van praatkamer en als het effe kan de permanentie, kelder en de expozaal van L&W). Maar de heer Segers heeft wel degelijk een punt. Zou dat voor iedereen duidelijk zijn, dat buiten individuele bezoekers alleen (ex-)fakkoppels gewenst zijn? We kunnen daar een discussie over beginnen, maar het lijkt me vrij vanzelfsprekend. Laat uw man/vrouw/lief dus gerust thuis, dat spaart alweer een babysit uit.
Jacky

Johan Reyniers schrijft een boek

Het was anders wel fakdag in DS gisteren:

Johan Reyniers: 'Er zijn wel meer mensen die weten wat ze willen doen. Het probleem is het te kunnen doen.' Bart Dewaele

Johan Reyniers (39) is aan zijn tiende en laatste seizoen bezig als artistiek leider bij het Kaaitheater. 'Ik zou in een andere stad hetzelfde kunnen doen, maar het is niet mijn ultieme levensvervulling. Het is nu tijd om te schrijven.'


Dat Johan Reyniers wil gaan schrijven, verbaast ons niks. We hebben hem altijd gekend als een letterman. Met Claus was hij al zowat klaar op het moment dat de meesten nog moesten beginnen. En als pril germanist wist hij ook meteen waar hij moest zijn. Dat was niet per se in de les. Al vroeg zat hij al bij het studentenblad en daar vond hij ook meteen dat iedereen te veel tekens schreef. Dat stremde de vaart, zo vond hij.

'Op mijn tiende begon ik verhaaltjes te schrijven in de trant van de tv-serie Space: 1999', herinnert hij zich. 'Daar begon al de belangstelling voor schrijven en de fascinatie voor film en media. Ik wou er iets mee doen. Misschien dat ik daarom aan de universiteit meteen zo gericht op doel afging.'

'Waarom? Hoogmoed, zeker? Er zijn wel meer mensen die weten wat ze willen doen. Het probleem is het te kunnen doen. Het aanbod om het Klapstuk en het Kaaitheater te leiden, hebben me even afgeleid. Nu wil ik de lijn van vroeger weer oppikken.'
(...)
'Je identiteit is relatief. Ze hangt af van waar je bent. In Brussel ben ik een Brusselaar, in Nederland een Vlaming, in Frankrijk een Belg. Maar in New York ben ik een Europeaan.'

De stad is ook wat hem drijft in zijn eerste project na het Kaaitheater. Samen met een vriend werkt hij aan een vijfdelige fotoroman over Brussel. Werktitel: Dansaertstraat. De stad met haar verkeerslichten, stoeptegels, vitrines en deurklinken speelt op de foto's mee als decor. Het moet een tijdsdocument worden dat vat hoe we leven en ons kleden, wat we eten, drinken en kopen.

Voor het literaire tijdschrift DWB zal Reyniers dan weer in vijf essays tv-series bespreken met behulp van film- en romananalyse. En dit najaar is hij de eerste curator van het nieuwe filosofiefestival in Flagey in Brussel.

Ik kan me vergissen maar ...

... ik zou zweren dat dit Hadewych is op de foto in de Standaard.

Lido

Thomas en Bruno achter de toog in de Lido. Een van de
zeldzame momenten waarop Bruno cola beroert...

Uit de doos van Thomas

Melchior Van Velzen

Beelden uit het sportcentrum

Freddy in de Fak

Tweedekanweekend 1988-1989

Tweedekanweekend 1988-1989

De fotograaf in ons arsenaal

Tussen veel rommel op een klein kamertje heb ik foto's teruggevonden van onze faktijd, toen ik zo goed als de enige fotograaf van de vrolijke bende was. De scans hieronder zijn gemaakt van afdrukken op klein formaat, waar de tand des tijds niet altijd even omzichtig mee omgesprongen is. U moet de vlekken en dergelijke er maar bijnemen. Nog wat verder op deze blog vindt u ook foto's van de horror-avond. Van die foto's had ik de negatieven nog, vandaar hun betere kwaliteit.

De naar mijn gevoel beste foto die ik indertijd gemaakt heb, ben ik helaas vergeten mee te nemen toen ik bij mijn ex haar nieuwe scanner ging benutten, maar de 2 foto's hieronder gaan er volgens mij ook mee door:

Opvang eerste kan



Winnares Kotwedstrijd:

Fakfoto's

De Drie Wijzen

Praatkamer

Ook in de praatkamer wordt er nu gefeest. Dat was ooit wel anders vanwege het precieus parket, waarvoor Jan De Vuyst van studentenvoorzieningen een huurwaarborg van 40000 frank wou hebben. Er is de voorbije 20 jaar grondig in gefeest, want de parketvloer is vervangen door laminaat. Waar een waarborg al niet goed voor is. Wijzelf hebben het feest in de praatkamer indertijd ingezet met een goktailavond:






Maar meestal werd de praatkamer gebruikt voor ernstige zaken zoals

de POC-vergadering:



de literaire wedstrijd:



en de eedaflegging:

TD

Kassa Kassa



DJ Bastiaan en DJ Tom

Grande Finale

Revue revisited

Ook Ann Lemaître is in haar archieven gedoken en levert onder andere het definitieve bewijs dat er meerdere Hellemannetjes waren.

Klasfoto's

1e kan Germaanse 86-87



1e lic Germaanse 88-89
(Klik op de foto's voor een groter formaat)